قتل نوعروس در یک قدمی روز جشن - مجله بوشهری ها

به گزارش، تازه دامادی قبل از برگزاری مراسم ازدواج، همسرش را به قتل رساند. خانواده عروس خانم از قصاص او گذشت کردند و قاتل دیروز از جنبه عمومی جرم پای میز محاکمه ایستاد.

این مرد به خاطر ابتلا به بیماری خونی از قضات دادگاه خواست تا زودتر حکم آزادی اش را صادر نمایند. خرداد سال 95، بهنام 32 ساله، همسرش به نام مهشید را در خانه شان (خانه پدری اش) در خیابان بنی هاشم با ضربه آجر به سرش کشت و همان جا تسلیم پلیس شد.

وی پای میز محاکمه ایستاد و به درخواست پدر و مادر همسرش به قصاص محکوم شد.

حکم صادر شده در دیوان عالی کشور تحت رسیدگی قرار گرفته بود که وی توانست با پرداخت دیه رضایت اولیای دم را جلب کند و از قصاص رهایی یابد.

وی دیروز در شعبه دوم دادگاه کیفری یک استان تهران به ریاست قاضی زالی و با حضور یک قاضی مستشار از جنبه عمومی جرم پای میز محاکمه ایستاد.

در ابتدای جلسه بهنام در حالی که رنگ پریده بود و حال مناسبی نداشت، در صندلی ویژه ایستاد و گفت: مهشید دختر همسایه مان بود که به او علاقه مند شدم و به همراه خانواده به خواستگاری اش رفتم و عقد کردیم. صحبت نموده بودیم، اما هنوز جشن عروسی را برگزار ننموده و در تدارک مقدمات جشن ازدواج بودیم. من به او علاقه مند بودم، اما حرف هایی که برخی از اقوام پشت سر او می زدند باعث شد به مهشید مشکوک شوم. آن ها پشت سر همسرم حرف می زدند و می گفتند او دختر خوبی نیست.

وی ادامه داد: آخرین بار وقتی یکی از بستگانم گفت مدتی قبل مهشید را در خیابان همراه یک مرد غریبه دیده است، اعصابم به هم ریخت، به همین دلیل مدام همسرم را تعقیب و در محل درباره گذشته او پرس و جو می کردم. من و مهشید چند بار سر این موضوع با هم درگیر شده بودیم.

وی در تشریح جنایت گفت: آخرین بار در خانه پدری ام بودیم که بار دیگر درباره گذشته مهشید از او سوال کردم، اما او که عصبانی شده بود گفت این ماجرا ربطی به من ندارد. در آن لحظه کنترل اعصابم را از دست دادم و با تکه آجری که جلوی در اتاق گذاشته بودیم تا در را باز نگه دارد چند ضربه به سر او زدم. وقتی همسرم غرق خون روی زمین افتاد، پدر و مادرم را خبر کردم و تسلیم پلیس شدم.

وی ادامه داد: من از سال ها قبل به بیماری خونی مبتلا بودم و دارو مصرف می کردم، اما در مدت سه سال و چهار ماهی که در زندان هستم به خاطر شرایط زندان نتوانستم داروهایم را به صورت مرتب مصرف کنم، به همین دلیل بیماری من بدتر شد و ناچار بودم هر دو ماه یک بار از زندان به بیمارستان اعزام شوم و خون تزریق کنم. اما حالا بیماری من پیشرفت نموده و تبدیل به سرطان شده است و من حال و روز خوبی ندارم.

وی که حالا 35 سال دارد، گفت: من با سختی زیاد و با پرداخت دیه توانستم رضایت اولیای دم را جلب کنم. حالا از قضات می خواهم به خاطر شرایط بدم در مجازاتم تخفیف قائل شوند تا بتوانم در بیرون از زندان مراحل مداوا را طی کنم.

این متهم در حالی که سرش را پایین انداخته بود گفت: من بلافاصله بعد از قتل همسرم از کاری که نموده بودم پشیمان شدم. با این اشتباه زندگی خودم، خانواده ام و زندگی خانواده مهشید را سیاه کردم. آن موقع صاحب یک کارگاه بودم و 15 کارگر داشتم و می توانستم زندگی خوبی برای خودم و مهشید مهیا کنم، اما با اشتباهی که مرتکب شدم همه چیز را خراب کردم. حالا گرفتار بیماری هستم و به همین دلیل از قضات تقاضای یاری دارم.

در سرانجام جلسه قضات وارد شور شدند و با توجه به شرایط بیماری این متهم وی را به سه سال و چهار ماه زندان با احتساب روز های بازداشت محکوم کردند و بدین ترتیب وی به زودی آزاد می گردد.

دهن بینی

مهدی یعقوبی جامعه شناس

دهن بینی یک بیماری روانی نهفته در انسان هاست که اگر کنترل نگردد، عواقب بسیار تلخی دارد چرا که همین دهن بینی باعث ضد اجتماعی شدن فرد دهن بین می گردد و او را به دره بدبینی هل می دهد و بدون این که اطرافیان بفهمند مرد یا زن دهن بین به یک آشنای خطرناک تبدیل می گردد که هر لحظه می تواند برای هر کسی خطر آفرینی کند.

بهترین کسی که می تواند شخص دهن بین را نجات بدهد خود آن فرد است چرا که دهن بینی یک خصیصه پنهان است البته آموزش های همگانی در رسانه ها و به ویژه در صدا و سیما می تواند فرد را از بیماری خاموش خود مطلع کند و او را به سمت درمان این بیماری با مراجعه به مشاوره های کارشناس سوق دهد.

اهالی خانواده و دوستان افراد دهن بین هم نباید در صورت روبرو شدن با چنین خصیصه ای بی اعتنا باشند بلکه بهترین راه نجات فرد دهن بین از عواقب خطرناک این بیماری اش توجه بیش از اندازه به رفتار های او و مطلع سازی اش است.

در سوی دیگر ماجرا کسانی را می بینیم که مرتب با شایعه سازی باعث اتفاقات ناخوشایند می شوند و بدون توجه به دهن بینی افراد آن ها را در شرایطی قرار می دهند که دست به اقدامات غیر قابل جبرانی می زنند. مردم باید توجه داشته باشند در سرنوشت های تلخ افراد دهن بین گناهی بر دوش آن هاست و باید مراقبت نمایند تا روزی از حرفی که نادرست یا حتی درست زده اند، پشیمان نشوند.

منبع: روزنامه خراسان