شروط ترامپ برای جانشین نیکی هیلی - مجله بوشهری ها

نیکی هیلی سفیر امریکا در سازمان ملل متحد، هرگز این نکته را درک ننموده بود و همه شنیده هایم درباره او، از جمله به طورمستقیم از شخص رئیس جمهوری حکایت از این داشت که او و تیلرسون، اولین وزیر خارجه ترامپ، از ته دل ازهم متنفر بوده اند (شاید هم چنین نفرتی از ته دل نبود). یکی از شواهد اولیه درباره اینکه هیلی واقعاً در این زمینه مشکل دارد، به سوء مدیریت او درباره مسأله تحریم های روسیه مربوط می شد که بعد از حمله امریکا به سوریه (به اصطلاح به تلافی استفاده از تسلیحات شیمیایی) در ماه آوریل نمود پیدا کرد. شواهد مشابهی از رفتار مشکل دار هیلی بار دیگر در ماه ژوئن در رابطه با خروج امریکا از شورای نامآغاز حقوق بشر سازمان ملل متحد بروز کرد. ترامپ پس از توصیه های مشاورانش با خروج از این شورا موافقت و در جلسه اتاق بیضی با حضور من، هیلی و پمپئو بر ضرورت انجام این کار تأکید کرد. در این جلسه ترامپ بعد از اعلام موافقت با چنین طرحی از هیلی پرسید: اوضاع چگونه پیش می رود؟ و هیلی با پیش کشیدن مذاکرات تجاری با چین - که اصلاً در حیطه مسئولیت او نبود - به او پاسخ داد. ترامپ سپس همچون همواره و به صورت طولانی درباره مسائل تجاری که از جمله مسائل مورد علاقه وی بود سخنرانی کرد (از جمله این که دوباره گفت اتحادیه اروپا درست مانند چین است فقط اندکی کوچکتر است). هیلی در ادامه جلسه از ترامپ درباره سفری که قرار بود به هند و برای ملاقات با دالای لاما رهبر بودائیان تبت انجام دهد، کسب تکلیف کرد. هدف از این سفر معلوم نبود، جز این که فرصتی را برای هیلی جهت دریافت عکس یادگاری با دالای لاما ایجاد می کرد؛ فرصتی که همواره برای سیاستمداران جاه طلب خوب است. اما زمین مینی که هیلی با مطرح کردن بحث مسائل تجاری چین وارد آن شد، نشان می داد که از قابلیت های سیاسی چندانی برخوردار نیست: همین که ترامپ فهمید چین ممکن است چه نظری به سفر هیلی به هند و ملاقاتش با دالای لاما داشته باشد، این سفر اساساً منتفی شد. این اتفاق به پمپئو ثابت کرد که ترامپ تا چه اندازه به هیلی اختیار و قدرت داده که می تواند این گونه از وظایف اصلی اش دور گردد و در مسئولیت های وزیر خارجه دخالت کند. پمپئو معتقد بود که به همین دلایل باید جلوی اقدامات هیلی گرفته می شد. در هر صورت، ما 19 ژوئن از شورای حقوق بشر سازمان ملل خارج شدیم. جایگزین کردن مقام های ارشدی که دولت را ترک می کردند نیز بسیار سخت بود بویژه این که به انتها دومین سال ریاست جمهوری ترامپ نزدیک می شدیم. انتخاب جانشین هیلی یکی از این ماراتن های سخت بود. هیلی بعد از رایزنی های جداگانه با ترامپ، ایوانکا و کوشنر درباره یک موضوع کاملاً شخصی، در تاریخ 9 اکتبر به کلی (نه من و نه پمپئو) گفت که میخواهد استعفا دهد. البته استعفای او چند بار تمدید شد تا این که او در نهایت 31 دسامبر کناره گیری کرد. با این استعفا، برای بسیاری از افراد دیگر جای شک و شبهه ای باقی نماند که رقابت درون حزبی جمهوریخواهان برای انتخابات بعدی ریاست جمهوری از هم اکنون آغاز شده است. هیلی در اظهاراتی تعجب برانگیز در حالی که کنار رئیس جمهوری در اتاق بیضی نشسته بود موضوع رقابت در انتخابات 2020 را رد کرد و به این ترتیب توانست به همه یادآوری کند که او برای (یاری به دولت) همواره در دسترس خواهد بود. هیلی گفت: نه، من در انتخابات 2020 رقابت نمی کنم... قول می دهم کاری که انجام خواهم داد تبلیغ برای این یکی (رئیس جمهوری فعلی) است. بسیاری از افراد هم نظرشان بر این بود که او کوشش می نماید در انتخابات بعدی به جای مایک پنس نامزد پست معاون رئیس جمهوری گردد. این دیدگاه مورد تأیید کوشنر و ایوانکا بود و صرفاً یک حدس و گمان بی پایه و اساس نبود. یکی از شروط ترامپ این بود که جانشین هیلی حتماً زن باشد. دینا پاول، نخستین نامزد مطرح و پر امید برای تصدی پست سفیر امریکا در سازمان ملل پیشتر در شورای امنیت ملی کار نموده بود و خانواده ترامپ هم ترجیح می دادند او جانشین هیلی گردد. بنابراین در ابتدا به نظر می رسید که انتخاب او برای این سمت قطعی شده باشد، ولی مخالفت های زیادی علیه خانم پاول شکل گرفت و طولی نکشید که جست و جو برای نامزدهای دیگری آغاز شد. من و پمپئو از همان ابتدا موافق این امر بودیم که سفیر امریکا در سازمان ملل نباید در کابینه سمتی داشته باشد اما ابتدا باید ترامپ را در این زمینه قانع می کردیم. ترامپ معتقد بود داشتن پست کابینه به سفیر امریکا در سازمان ملل برای انجام وظایفش یاری خواهد نمود؛ من و پمپئو دیگر حرفی برای گفتن نداشتیم. به نظر من اگر کسی برای انجام مسئولیت هایش به عنوان سفیر به چنین یاریی احتیاج داشته باشد، باید به دنبال کار دیگری برود. به غیر از موضوع پست کابینه، من و پمپئو برای چند هفته درباره گزینه های جایگزین هیلی گفت و گو و با بعضی از این گزینه ها هم برای ارزیابی میزان تمایل شان برای تصدی این کرسی رایزنی کردیم. وقتی آنالیز ها تمام شد هر دوی ما به این نتیجه رسیدیم که کلی کرافت سفیر امریکا در کانادا معقول ترین انتخاب برای جانشینی هیلی است. کرافت علاوه بر این که قابلیت های لازم را برای تصدی این شغل داشت در همین دولت هم به عنوان سفیر خدمت می کرد و صلاحیت او کاملاً تأیید شده و مجوزهای امنیتی مناسب نیز به او اعطا شده بود و از این رو کاملاً آمادگی داشت که مسئولیت جدید خود را سریعاً آغاز کند. در همین اثنا، کاخ سفید در وضعیتی قرار گرفته بود که گویی همه سرگرم توطئه چینی هستند، زیرا هر کسی به این فکر می کرد که چه کسی باید جانشین هیلی گردد. بسیاری به من می گفتند که هرگز نباید درباره یک موضوع به کسی اعتماد کنم، هرچند که هیچ وقت برای شخص من در این زمینه مسئله ای پیش نیامد. شاید هم آنها درست می گفتند.