آموزش و پرورش نهادِ رها شدهٔ بی ارزش - مجله بوشهری ها

گروه دانشگاه خبرنگاران، صبا قدس؛ آموزش و پرورش که در آن فرآیند جامعه پذیری رخ می دهد، جزو مهم ترین و با اهمیت ترین های یک سرزمین محسوب می شود. در فرآیند آموزش و پرورش است که افراد در کنار مهارت هایی که یاد می گیرند، اجتماعی هم می شوند و به وسیله جامعه به رسمیت شناخته می شوند، دوستانی می یابند و با همدیگر اندیشه، تفکر، فرهنگ و... را مبادله می نمایند. به عبارتی می توان گفت فرهنگ از این طریق هم دوام می یابد و هم منتقل می شود؛ در این فرآیند است که اعتقادات، ارزش ها، هنجارها، دانش ها و مهارت های جامعه به نسل تازه منتقل می شود... می توان نتیجه گرفت که هیچ جامعه ای بدون نهاد آموزش و پرورش و صرفا با نهادهایی چون اقتصاد و سیاست به رستگاری نخواهد رسید، چرا که افرادی که نتوانند آموزش صحیح و عادلانه ببینند و رشد ننمایند در نهایت به آگاهی و دانش لازم جهت اصلاح جامعه نخواهند رسید و بدین ترتیب جامعه ای که روز به روز در جهت اصلاح و کارآمد شدن خود برنیاید جامعه ای به شدت شکست خورده خواهد بود.

این نهاد مهم در کشور ما و البته در بسیاری از کشورها دارای نقص های زیادی است و یکی از مسائل آشکار آن، به نبود عدالت در مسئله آموزش برمی شود. بحران عدالت آموزشی مخصوصا در دوران اپیدمی کرونا، بسیار بیشتر از قبل خود را نشان داده و همه آحاد جامعه و مخصوصا اقشار فرودست این مسئله را با تمام وجود حس نموده و آسیب دیدند عقب ماندگی در عدالت آموزشی نقطه ضعف و حساس سرزمین ماست، و تا اصلاح و رفع آن موقع و نیروی زیادی احتیاج است و بعلاوه احتیاجمند متخصصین و کاربلدهای این طرح می باشد که بتوانند آموزش صحیح، کاربردی و عادل را در جامعه پیاده نمایند. به همین دلیل احتیاجمند شخصی هستیم که بتواند در رأس این نهاد قرار گیرد و با مدیریت صحیح، این ضعف را رفع نماید.

با این وجود در تمام این سال ها که دولت ها و کابینه های متفاوتی روی کار آمده اند و در جهت تصدی این نهاد برآمدند، کسی که واقعا توانسته باشد عامل تغییر و تحول اساسی در این زمینه باشد را نداشته ایم و چه بسا که روز به روز ضعف ها زیادتر و راه چاره ها ناقص تر هم شده اند. این جایگاه احتیاجمند افرادی است که در کنار تخصص کافی و لازم، درد کشیده این ناعدالتی ها هم باشند و خودشان در جایگاه معلمی بدانند که چه کارها و چه اصلاحاتی برای رفع تبعیض ها و بهبود عملکرد آموزش کشور احتیاج است. از طرفی یک رسم عجیب و نگران نماینده ای که در این نهاد وجود دارد، این است که معمولا وزرای آموزش و پرورش با دست پر و ادعای زیاد روی کار می آیند و وسط کار و با طرح اجرا شده ناقص کنار می فرایند و شخصی دیگر جایگاه شان را تصدی می نماید، این فرایند مخصوصا در نهادی با چنین حساسیت بالایی که دارد بسیار نگران نماینده است، چرا که طرح های آموزشی تازهی که بر روی بچه ها و نوجوانان اجرا می نمایند و نیمه کاره رها می شود آسیب های جبران ناپذیری بر روی دانش، مهارت و استعداد آن ها می گذارد.

این فرایند نگران نماینده، نشان دهنده این امر است که نهادی که مستقیما با تربیت نیرو برای جامعه ارتباط پیدا می نماید و در نبود و کمبودش ضرر و زیان های جبران ناپذیری به جامعه و کشور زده می شود، هیچ ارزش و اهمیتی نزد حاکمیت ندارد و اهمیتی به آن داده نمی شود، چرا که هیچ برنامه و ایده ای برای اداره این نهاد نداریم... با وجود اهمیت های فراوانی که ذکر شد و کارنمودهای بسیار مهم دیگری که مجال عرضه آن ها در این یادداشت نیست، چگونه است که دولت محترم که به گفته خود عزم جدی در حل معضلات کشور را دارد ولی در چنین مسئله مهمی آن هم در چنین برهه زمانی حساس، که هر روزه دانش آموزان زیادی به علت نبود عدالت، قربانی آموزش مجازی می شوند، ورود جدی و محکم نمی نماید و شخصی را که شایسته این جایگاه است، معرفی نمی نماید و در چنین شرایطی، دومین وزیر پیشنهادی دولت برای تصدی مهم ترین وزارت خانه کشور به وسیله مجلسی کاملا همسو و بله قربان گو، رد می شود و دقیقا ابهام مسئله اینجاست که چرا وزرای پیشنهادی این چنین ناشایست و غیرمتخصص می باشند که تا کنون و بعد از گذشت سه ماه که از تشکیل کابینه دولت می گذرد نتوانسته ایم وزیر آموزش و پرورش را در کشورمان داشته باشیم.

نگرانی اصلی در این مسئله، طرح این پرسش است که آیا این مشکل هم به همان معضل کنونی جامعه ما در رابطه با نبود ایده کلان اداره کشور بازمیشود؟ چرا که با وجود تمام ضعف ها در این نهاد و ناکارآمدی هایی که در تمام این سال ها شاهدش بودیم و آسیب های عمیقی که به کلیت جامعه زد، الان و در برهه حساس کنونی حتما باید این وزارت خانه همزمان با شروع دولت شکل می گرفت و پیشنهادات اساسی در جهت بهبود اوضاع می داد و در جهت عملی کردن آن ها بر می آمد اما شاهد این هستیم که نه تنها این اتفاق نیافتاده و هیچ ایده ای روی میز قرار ندارد بلکه ما اکنون در تأمین یک نیروی متخصص هم ضعف داریم.

صبا قدس - دبیر واحد سیاسی انجمن اسلامی دفتر تحکیم وحدت دانشگاه تبریز

انتشار یادداشت های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن به وسیله خبرنگاران نیست و صرفاً منعکس نماینده نظرات گروه ها و فعالین دانشجویی است.