چرا تلویزیون در سرگرم کردن مخاطبش پیروز نیست؟ ، مدیران ریسک ناپذیر پشتِ امتحان پس داده ها پنهان شده اند - مجله بوشهری ها

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، یکی از علت های اصلی که تلویزیون برای سرگرم کردن مخاطب دچار مشکل شده به بی توجهی به ذائقه مخاطب برمی گردد و تلویزیونی ها بر این باورند این مشکل را می توانند با آوردنِ سلبریتی ها و کپی کردن های وقت و بی وقتِ برنامه ها و مسابقات خارجی، برطرف نمایند. در صورتی که مخاطبِ سختگیرِ امروز دنبال چیز تازه ای است و این کار تازه به جز تکیه بر خلاقیت و نوآوری امکان پذیر نیست.

تلویزیون همواره خودش را در انتظار چند برنامه خاص قرار داده که تأخیر در بازگشت شان معمولاً با تقاضای دستمزدهای بالاتری همراه است. زیرا تجربه ثابت نموده برنامه ای که در تلویزیون پربیننده می گردد برای آغاز سری جدید خود، خواستارِ دریافت دستمزدهای بالاتری می گردد و این خودش آرام آرام پای دستمزدهای نجومی را به تلویزیون باز کرد.

تلویزیون باید از وابستگی خارج گردد

دست اندرکاران باید خودشان را از این وابستگی کاذب خارج نمایند تا آن گروه های خاص هم بدانند بدون آن ها هم تلویزیون می تواند مخاطبش را سرگرم کند. این وابستگی باعث شده تا رقم های دستمزدها هر روز بالاتر برود و یا شرایط آن گروه ها هر بار شکلِ دیگری به خودش بگیرد. وقتی به جای ایده پردازی، سراغِ استفاده از نسخه های خارجی برنامه ها و مسابقات رفتیم، نه تنها مخاطب را نتوانستیم همچون دهه های 1360، 1370 و حتی اوایل 1380، سرگرم کنیم بلکه این سؤال پیش آمد که چرا اتاق فکرها منفعل شده اند و فکر و ایده خاصی جز کپی کردن بیرون نمی آید؟

وقتی این انفعال در سرگرم سازی ایجاد شد گروهی به سمت رسانه های دیگر رفتند و بعضاً به فضای مجازی تمایل بیشتری پیدا کردند. این اهمال کاری و انفعال، تأثیر نامناسبی در تغییر فرهنگ جامعه و تمایل به سبک زندگی غیر ایرانی داشت. البته در این میان پخش بعضی برنامه های کم محتوا و بعضاً بی محتوا با هزینه های بسیار، تلویزیون را از مخاطبِ همیشگی اش دور کرد.

یکی از سؤالاتی که در این گزارش به سراغ پاسخش رفتیم این بود که چرا با وجود چنین هزینه هایی مخاطبان اقبال زیادی به تماشای برنامه های تلویزیونی نشان نمی دهند؟ چرا تلویزیون مثل گذشته به طراح و نویسنده و ایده پرداز اهمیت نمی دهد؟ زیرا اگر بگویند این طور نیست، پس چرا به جز چند برنامه اندک، مابقی برنامه ها و مسابقات تلویزیون کپی می گردد و خالی از خلاقیت و نوآوری است؟

به سراغ امیر کربلایی زاده بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون که بسیاری او را با اجرای استندآپ کمدی در برنامه خندوانه می شناسند و مازیار معاونی منتقد تلویزیون رفتیم و درباره مسائل تلویزیون برای سرگرم سازی مخاطب، هم کلام شدیم.

مشروح این گپ و گفت ها را در ادامه بخوانید:

* بگذارید ابتدا با شما آغاز کنیم آقای کربلایی زاده که به تازگی هم کرونا را شکست داده اید؟

بله. خدا را شاکرم که توانستم در طول مدتِ تحمل این بیماری، خودم را با کلیپ های خنده دار و کتاب سرگرم کنم.

* امیر کربلایی زاده را با سریال قرعه و حتی معمای شاه بیشتر شناختند...

البته من آغاز کارم در تئاتر بوده است و سال 1368 به مدرسه و آکادمی تئاتر در یکی از مناطق جنوبی تهران به نام کانون شهید مطهری رفتم. بعد در سال 1376 اولین کار حرفه ای خودم را در مجموعه تئاتر شهر روی صحنه بردم. اما استندآپ کمدی دغدغه اصلی ام است و مدعی ام اولین استندآپ کمدی مستقل در ایرانم؛ سال 1391 اجرا داشتم و مردم بابت دیدن این استندآپ، بلیط خریدند و مدت زمان اجرای این استندآپ، یک ساعت و 10 دقیقه بود.

موضوع ذائقه و سلیقه مخاطب، جدّی است

* موضوع ما بحث سرگرم سازی در تلویزیون است؛ در ابتدای بحث می خواستم بفرمایید چرا برنامه سازان به جایِ خلاقیت، کپی کردن را در دستور کارشان قرار دادند و نتوانستند به این توفیق دست پیدا نمایند که مثل قبل مخاطب پروپاقرص بیننده برنامه آن ها باشد؟

تلویزیون حتماً اتاق های فکر، روانشناس، جامعه شناس و اساتیدی را در کنار سیاستگذاری هایش دارد. چرا که این مجموعه عوامل، کارشناسان و متخصصان دست به دست هم می دهند تا برنامه تلویزیونی شکل بگیرد. در وهله اول باید به موضوعات موردنظر مخاطبین توجه کرد؛ هر جامعه ای، مردمانش مطالب و اتفاقاتی موردنظرشان است. وقتی مخاطب آن دغدغه مندی هایش را در نگاه هنرمندش ببیند، قطعاً استقبال می نماید. تلویزیون باید به سراغ توجه به ذائقه ها و سلیقه های مخاطبانش برود.

در بعضی اوقات هم تلویزیون، برنامه ساز و هنرمند به سراغِ آن دغدغه ها رفته، که در گذشته بیشتر از امروز، توفیقاتی کسب نموده و هنوز هم آن کاراکترها و اتفاقات موردِ اقبال مخاطب است اما بعضی مواقع هم با رفتارِ سخیف و دم دستی، تبدیل به کاری لوس و خارج از عرف می گردد و بعضی موارد هم رفتار پیچیده با آن ذائقه و دغدغه باعث شده تا تماشاگر عادی نتواند با آن برنامه و یا حتی اثر نمایشی ارتباط برقرار کند.

سرگرمی سازی و ساختن طنز مثل راه رفتن روی لبه تیغ

هرجایی هنرمند با صداقت و راحت کارش را پیش برده، قطع به یقین مورد پذیرش تماشاگر قرار گرفته است. به نظرمن کار سرگرمی، کمدی و طنز در کشور ما مثل راه رفتن روی لبه تیغ است. چون ما در بستر جریان فرهنگی به سر می بریم و باید با کار اصولی از این بسترهای فرهنگی بگذریم. چرا که در تمام جهان همواره رنسانس های فرهنگی و گزاره های تاریخی وجود داشته است تا آدم ها در پسِ زمان، سطح فرهنگی و شوخی پذیری شان را بالا ببرند. حتماً برای جاانداختن فرهنگسازی در هر موردی به کارهای فرهنگی و هنری احتیاج داریم. مصداق شاخص آن کمربند ایمنی است که با برنامه سازی و انیمیشن سازی، مردم به نصب کمربند ایمنی عادت کردند.

توجه به سطح سلیقه و ذائقه مخاطب بسیار موضوع مهمی است. به طور مثال استندآپ کمدی، هنری جوان است و کار هنرمند را سخت می نماید چون باید فضای روحی مخاطبینش را آماده کند اگر با نوع استندآپی که روی صحنه می برد سطح سلیقه مخاطب را بالا ببرد پیروز بوده وگرنه با پایین آوردن سطح ذائقه و سلیقه مردم، به جامعه ضربه زده است و تا آیندگان این ضربه را درک می نمایند. متأسفانه سالیان سال است روی ماجرای سرگرمی همراه با اندیشه و تفکر و بازخوردها و ارتقای سطح فرهنگی کار ننموده ایم و نسل های بعد دچار آسیب می شوند.

به همین منوال پیش برود و تا زمانی که خوراک درست محتوایی و فرهنگی در اختیار گروه های سازنده قرار نگیرد، کارهای سرگرمی یا تکرار می شوند و یا کپی! در نتیجه آن طور که باید و شاید سلیقه مردم بالاتر نمی رود و برنامه سازان هم نمی توانند در مدارِ پیشرفت و توسعه برنامه سازی، حرفی برای گفتن داشته باشند.

باید ریسک پذیری شان را بالا ببرند تا عقب نمانیم

* تلویزیون در کنار توجه به ذائقه ها و سلیقه های مخاطبینش، باید چه روینمودهایی را در دستور کارش قرار دهد تا بتواند مخاطبش را سرگرم کند؟

حتماً در وهله اول باید ریسک پذیری اش را بالاتر ببرد. اگر تلویزیون کماکان بخواهد به شیوه سنتی اش جلو برود قطعاً قدرتمندی فضای مجازی بیشتر به چشم می خورد و رسانه ملّی از قافله رسانه ای عقب می ماند. این جریان رسانه ای همچون ماجرای سرعت اینترنت می ماند که اگر نرم افزارتان را به روز نکنید از ماجرای تکنولوژی عقب می مانید. بخواهیم یا نخواهیم تکنولوژی حرف اول را می زند. دقت در کیفیت خروجی برنامه ها بسیار اهمیت دارد، چرا که اگر به سبک و سیاق برنامه سازی سنتی پیش برویم همین درجا زدن ها ادامه خواهد داشت.

خوشبختانه تلویزیون در سال های اخیر جسارت بیشتری به خرج داده و در یکسری برنامه های تلویزیونی و نقد یکسری از اتفاقات بسیار خوب عمل نموده است. در همه جهان، تلویزیون های آن کشورها رابط بین مردم و مسئولین اند و مسائل مختلف را خیلی شفاف و بدون ملاحظه در اختیار همگان قرار می دهند؛ هرچقدر این ارتباط بین مردم و رسانه گرم تر باشد قطعاً آن رسانه پیروز تر بوده است.

چقدر تلویزیون به ایده و خلاقیتش تکیه نموده است؟

نکته ای که تلویزیون باید به آن توجه کند این است که چقدر به ایده و خلاقیتش تکیه نموده است که مخاطب به خاطر تازگی آن طرح و ایده، شبکه ها و رسانه های دیگر را به تلویزیون خودمان ترجیح دهد. چون امروز قدرتِ انتخاب مردم بالا رفته و کارها آن قدر باید جذابیت داشته باشند تا مخاطب، آن شبکه و برنامه ایرانی را برای تماشا برگزیند. اگر به همان روش ها و سبک و سیاق سنتی اش در این راستا قدم بردارد انتخاب اول مخاطب ایرانی نخواهد بود.

سرگرم سازی محقق می گردد با مدیران به روز، شجاع و پرریسک!

برای مخاطب امروز اهمیت دارد برنامه های بهتری ببیند، این تنوع در برنامه سازی را احساس کند. برای اینکه تلویزیون بتواند مردم را سرگرم کند باید به عنصر سرگرم شدن مخاطب پی ببرد. این احتیاج به مدیران شجاع تر، پرریسک تر و قوی تر با اطلاعات بالا و به روز دارد. مدیرانی که به روزند و کاملاً جریان های رسانه ای را رصد می نمایند؛ باید اجازه بدهند یکسری از جوانانِ با استعداد و خلاق به میدان بیایند و کارهای جسورانه و جدیدی ارائه دهند.

* به نظر شما مخاطب امروز به چه سرگرمی هایی احتیاج دارد؟

نمی توانیم بگوییم الان مردم به چه سرگرمی هایی احتیاج دارند، چون به تعداد مردم، سلیقه وجود دارد. باید بگوییم که تنوع بالایی در ساخت برنامه سرگرم نماینده داشته باشیم. کاری که در تمام جهان اتفاق می افتد. الان مردم دوست دارند انواع و اقسام برنامه مختلف پیش رویشان باشد و در مضیقه انتخاب کردن قرار نگیرند؛ انواع و اقسام مسابقه، تاک شو، برنامه ترکیبی و آموزشی خلاق و... وقتی این قدرت انتخاب برای مخاطب ایرانی از رسانه ملّی بالا برود دیگر به سراغ تلویزیون های بیگانه نمی رود.

مخاطب تلویزیون میهنی را ترجیح می دهد

مخاطب ما همواره به رسانه های میهنی اش وفادار است چون ترجیح می دهد رسانه ای را دنبال کند که با زبان مادری اش با او سخن می گوید. هنرمندانش آدم هایی اند که برایش شناخته شده است و عمری با آن ها زندگی نموده است. فکر می کنید ساعت خوش الان پخش گردد به همان تازگی دهه های قبل است که روی آنتن رفت.

حتماً این کارها نوستالژی است اما برای جوانان گذشته، برای عده ای نوستالژی نخواهد بود و حتی نام مهران مدیری و بازیگران توانمندش هم آن ها را جذب نمی نماید. به روز بودن و به روزرسانی احتیاج مبرمِ سرگرم سازی است؛ اگر این طور نبود خود مهران مدیری و یا حتی کمدین های دیگر به سراغ کارهای جدید و به روز نمی رفتند. حتی در فرایندِ کارهای قبلی شان هم به تناسبِ اتفاقات روز، تجدیدنظر کردند.

در فرمول کمدی تلویزیون چه می گذرد؟

* این شب ها شما را با استندآپ کمدی با فرمول کمدی در شبکه یک سیما می بینیم. چطور شد این نوعِ استندآپ را راه انداختید کاری که پیش از آن به گونه ای دیگر رامبد جوان در برنامه خندوانه نموده بود؟

قرار است هر برنامه فرمول یک که سه روز در هفته روی آنتن می رود، ما در استودیوی فرمول کمدی به همراه هنرجوها و یا دانش آموخته های این حوزه دقایقی با استندآپ در خدمت مردم باشیم. جوانان هنرجویی که از شهرستان آمدند تهران و آموزش دیدند و قطع یقین در آینده نزدیک شاهد استعدادهای استندآپ کمدی خواهیم بود که در آسمانِ هنر ایران می درخشند.

دنبال استعدادیابی نیستیم!

هرچند که شرایط بسیار سخت است و همه استیج ها تعطیل شده اما به مدت یک ربع تا 20 دقیقه، همراه باهنرجویانم هر هفته با معرفی سه کمدین، استندآپ اجرا می کنیم. تفاوتمان با بعضی از کارهای دیگرِ تلویزیون این است که دنبال استعدادیابی نیستیم. استعدادها را نشان می دهیم و همان طور که شما گفتید خندوانه گونه ای دیگر را نشان داده بود. حتی رأی گیری که داریم برای آن است که اگر مردم این استندآپ و طنزپردازی را دوست داشتند به میزانِ علاقه مردم بارهای متعدد از آن کمدین بخواهیم روی صحنه برایشان اجرا کند.

ما از یک منظر دیگر به مقوله استعدادیابی نگاه کردیم و این بار استعدادها را معرفی می کنیم و این فرصت را با اجازه و انتخاب مردم در اختیارشان قرار می دهیم. حدود 30 کمدین اولین اجرای خودشان را خواهند داشت و با تعداد رأی مردم تعیین می گردد از میان این کمدین ها چند نفر دیگر می توانند دوباره روی صحنه بفرایند و اجرا نمایند. یکی از هدف های اصلی خودم این است که این بچه ها استعدادشان دیده گردد.

فرق کمدین های فرمول کمدی چیست؟

فرق این کمدین ها، آن است که تمام کمدین های جهان را می شناسند؛ سبک ها و شکل های استندآپ جهان را می شناسند، با مسابقه ها، برنامه ها و سریال های تلویزیونی در زمینه استندآپ کمدی آشنایند؛ همان طور که در برنامه هم می گویم، این ها دانش آموخته اند. در حوزه استندآپ کمدی تخصصی کار می نمایند. تأکید من به خنده همراه با اندیشه است. امکان دارد استندآپ کمدی ما موضوع ساده ای را مطرح کند اما قطع یقین در ذهن مخاطب تلنگر می زند و نوعی همذات پنداری به وجود می آورد و این هدف اصلی برنامه فرمول کمدی است.

* در اولین و دومین قسمت از برنامه شما تماشاگرانتان بدون ماسک حضور داشتند و این طور دیده می شد؛ آیا تمهیدات بهداشتی و پروتکل های بهداشتی را به طور جدّی رعایت می کنید؟

هر هفته ضبط می کنیم و موضوعات هفته و چالش هایی که مردم دارند را با هنر استندآپ معرفی می کنیم. سه روز فرمول یک سه برنامه فرمول کمدی خواهد بود؛ هر هفته سه کمدین برنامه دارند و خودم هم سه استندآپ اجرا می کنم. به نکته خوبی اشاره کردید همه تماشاگرها ماسک ها کنار دستشان است و فاصله یک متر و نیم بین همه جایگاه ها وجود دارد.

ضدعفونی دست و خیلی از پروتکل های بهداشتی جزء به جزء رعایت می گردد. چون ما در برج میلاد و فضای کاملاً باز فیلمبرداری می کنیم تهویه وجود دارد و از کارشناس بهداشتی که به عنوان ناظر در ضبط فیلمبرداری ما حضور دارد پرسیدیم گفتند مسئله ای ندارد. اصلاً شما نگاه کنید تماشاگران ما به روبرو نگاه می نمایند و مقابل هم نیستند و مسئله ای پیش نمی آید.

از خندوانه چه خبر؟

* از خندوانه جدید رامبد جوان خبر دارید؟

همکاری ام با خندوانه در حد همکاری برای اجرای استندآپ کمدی بود و جزو تصمیم گیران و اتاق فکر این برنامه نیستم. در سری جدید هنوز درخواستی برای بحث استندآپ نشده و حتی برای اجرا و یا مربیگری مسابقه استندآپ شان هم به من چیزی نگفته اند. از این جهت هیچ خبری از سری جدید فصل خندوانه ندارم.

در سریال شهید باهنر بازی می کنم

* شما را چندی پیش با سریال هایی مثل قرعه و معمای شاه دیدیم؛ آیا این روزها در سریال نمایشی هم مشغولید؟

سریالی را در راه دارم چون هنوز اسم عوامل و بازیگرانش را به طور کامل اعلام ننموده اند من از جزئیات نقشم چیزی نمی گویم. اما برای پخش در سال 1400 فیلمبرداری اش را از اول دی ماه آغاز می نمایند. آنونس هایی از تست گریم های این سریال در فضای مجازی پخش شده و من هم ان شاءالله در مجموعه رازهای ناتمام مربوط به زندگی شهید باهنر حضور خواهم داشت.

سرگرم سازی به روایت منتقد تلویزیون

دومین نفری که به سراغش رفتیم مازیار معاونی منتقد سینما و تلویزیون بود که او درباره مقوله سرگرم سازی در تلویزیون توضیحات کوتاهی داد که در ادامه می خوانید:

مازیار معاونی میدان سرگرم سازی را به واسطه تعدد رسانه ها و مدیوم های مختلف سخت تر از گذشته دانست و گفت: الان به واسطه تعدد شبکه های تلویزیونی و سایر شبکه های رسانه ای مثل نمایش خانگی، فضای مجازی و شبکه های خارجی، رقابت در میدان سرگرمی سازی سخت تر شده است. به هر حال کار مسئله ای است که مخاطب را نسبت به رسانه متصل نگه دارید و سرگرمش کنید و مخاطب به عنوان بیننده ثابت با تلویزیون بماند. این کار دشواری است و شاید خیلی هم نباید به شبکه های تلویزیونی خرده گرفت، چون آن قدر مدیاها و مدیوم ها گسترده شده، خیلی سخت می توان مخاطب را به قلاب انداخت.

از میراث جام جم غافل شدیم

وی با اشاره به موضوع اهمیت آرشیو در تلویزیون، تأکید کرد: یکی از نکاتی که همواره دغدغه من بوده، موضوع آرشیو است. از این گنجینه عظیمی که شبکه های تلویزیونی در اختیارشان است اگر استفاده درستی گردد اتفاقات خوبی می افتد. دهه های قبل از گستردگی تکنولوژی و اینترنت، کارهایی روی آنتن رفته اند که امروز از آن ها به عنوان میراث جام جم یاد می گردد. آن کارها متأسفانه همچنان در فرمت های قدیمی مانده اند و غبار زمان و فراموشی به شدت روی شان نشسته و همین طور که نسل به نسل جلوتر می رویم با تغییر در مدیریت و کارمندان آرشیو، آن خاطره ها دورتر می گردد.

معاونی گفت: خیلی از کارها را داود میرباقری و مهدی فخیم زاده در حوزه تاریخ اسلام ساخته اند از ولایت عشق گرفته تا سریال های امام علی(ع) و مختارنامه؛ اما بارها گفته ام کثرت پخش، گاهی اوقات کارها را از ارزش و شأن می اندازد. اما هرچند سال یکبار می توانند این کارها را، اصولی روی آنتن ببرند که تأثیرگذاری بیشتری هم داشته باشد. اما به جای آن ها کارهای خوب خارجی پخش کنیم؛ مثلاً سریال عربی راه قدس، سریال سوری سیدجمال الدین اسدآبادی و خیلی از کارهای دیگر که یادمان رفته است. باید این کارها فرمتشان کیفی تر گردد اگر آسیب دیده اند یا دوبله هایشان احتیاج به ترمیم دارد حتماً این نقایص را برطرف کنیم.

برای سرگرم کردن مخاطب، هیجان زده شدند

این منتقد با بیان اینکه تلویزیون از منظر دیگری به سرگرم سازی احتیاج کرد و آن اتخاذ سیاست های درست است که بعضی اوقات دستخوش هیجان می گردد؛ توضیح داد: اگر می خواهیم مردم را جذب کنیم باید با هوشمندی و زکاوت و اتخاذ سیاست های رسانه ای درست وارد عمل شویم؛ نه اینکه تلویزیون به خاطر سرگرم کردن مردم در ایام کرونایی، هیجان زده سریال های چند ماه پیش خودش را به عنوان سریال تکراری پخش کند. مثلاً زیرخاکی و نون.خ را به تازگی روی آنتن برده اند و حتی امکان تماشا از فضای تلوبیون را هم دارند، اما چون سیاستگذاری خیلی مبنای تحلیل رسانه ای ندارد، سراغ این کارها می فرایند. وگرنه می توانند همچون شبکه های دیگر یا اثر خارجی خوب و یا کارهای نوستالژی چند دهه قبل را پخش نمایند. این سیاست سرگرم سازی و استفاده درست از گنجینه آرشیو نیست.

مسابقه های امروز عقب تر از مسابقات گذشته!

معاونی با اشاره به بعضی مسابقه های قدیمی تلویزیون و کارهایی که امروز مخاطب را سرگرم نمی نماید و سر ذوق نمی آورد، گفت: ما باید به جای تکرار مکررات، کارهایی بسازیم که ما را از کارهای قدیم مان عقب تر نیندازد. سال 1375 دو مسابقه خوب در سال های اوج شبکه سه و روزهای آغاز پخش شبکه 5، پخش می شد. مسابقه عظیم که به تناسب آن زمان مسابقه خوبی بود در لوکیشن عظیم با امکانات جدید و مسابقه راز سیب با اجرای فرهاد جم و مهسا مهجور که مراحل پیچیده ای را طی می کرد. آیا مسابقه های امروزی می توانند آن هیجان های گذشته را تکرار نمایند؟ مسابقه هفته منوچهر نوذری و یا مسابقه از سی سؤال و حتی حافظه برتر بهرام زند، اجرا می شد و هنوز از آن مسابقه ها عقب تریم.

چطور می توان به دوران طلایی برگشت؟

وی با تأکید بر حفظ داشته ها و بازگشت به دوران طلایی برنامه سازی اضافه کرد: تلویزیون خودش را از داشته هایش محروم نموده؛ کسانی که سال ها برای پرورش شان کوشش نموده است. وقتی برندها ساخته می شوند باید به فکر تقویت و ماندگاری شان باشد این هم خودش سیاستی است که باید تلویزیون برای روینمودهای سرگرم سازی اش در دستور کار قرار دهد. حتماً اتاق فکرهایی که وجود دارند خیلی ضعیف اند که هر روز مسابقه یا برنامه ای کپی شده، آن هم نعل به نعل، بیرون می آید.

پشت برنامه هایی مثل دورهمی و خندوانه پنهان می شوند

معاونی تأکید کرد: حتماً سوژه ها و موضوعات به خوبی طراحی نمی شوند که هنوز هم بعضی خودشان را در پشت پیروزیت های بعضی از برنامه ها مثل دورهمی، خندوانه و یا عصر جدید پنهان می نمایند. این ناشی از ضعیف بودن اتاق فکر و کم بودن ریسک مدیران است. از طرفی مدیری هم که موقعیت و جایگاه اش را در خطر می بیند، ترجیح می دهد در دوره کوتاه مدیریتی اش، خودش را پشت امتحان پس داده هایی مثل دورهمی، خندوانه و یا عصر جدید پنهان کند.

جای خالی مسابقه ورزشی در تلویزیون

وی با اشاره به اینکه جای خالی مسابقه ای ورزشی را احساس می کنم، گفت: در گذشته تلویزیون مسابقه ای به نام نیرو و نشاط داشت که اواخر دهه 1360 روی آنتن رفت، امکاناتش محدود بود اما ایده نویی داشت. امروز بیش از هر وقت دیگری، جای خالی مسابقه ای ورزشی احساس می گردد. دست فرمون مسابقه ای ورزشی نیست و یا بعضاً بعضی از برنامه ها که به نام ورزشی روی آنتن می رود یکسری حرکت های فانتزی دارد و نمی توان نامش را ورزشی گذاشت.

حضور مخربِ سلبریتی ها

این منتقد تلویزیون در سرانجام درباره حضور سلبریتی ها و بازیگران در مقام مجری اضافه کرد: سلبریتی ها خوب اند اما اینکه جای مجریان را گرفتند، نمی توانند جایگزین های درستی باشند. چون تعهدی به رسانه ندارند؛ یک روزی می آیند و می فرایند و مصادیق شاخصی دارد. آن ها به سینما و جهانی بازیگری خودشان تعهد دارند. کما اینکه بسیاری از این بازیگران که در برنامه ای اجرا می کردند تا پروژه خوبی در جهانی سینما و حتی سریال تلویزیونی پیشنهاد شد به سراغ آن کار رفتند.