نقدها و نمرات فیلم پسر؛ بازگشت کارگردان پدر با یک درام تلخ خانوادگی (جشنواره ونیز 2022)
به گزارش مجله بوشهری ها، پسر (The Son) نوترین اثر فلوریان زلر است که پیش از این با فیلم پدر مورد توجه قرار گرفته بود. فیلم نو زلر در بخش مسابقه هفتاد و نهمین دوره جشنواره ونیز شرکت نموده و برای دریافت شیر طلایی رقابت می نماید.
فیلم سینمایی پسر داستان پیتر (با بازی هیو جکمن) را در زندگی پرجنب وجوشش با شریک عاطفی تازهش بث (ونسا کربی) و فرزند کوچک شان دنبال می نماید. این زندگی با ورود همسر سابق پیتر، کیت (با بازی لورا درن) همراه با پسر نوجوان پریشان حال و گوشه گیرشان بهم می ریزد و شرایط تازه خانواده را در جهت برخوردهایی خطرناک قرار می دهد.
فلوریان زلر کارگردان فرانسوی این اثر سینمایی علاوه بر کارگردانی یک رمان نویس، نمایشنامه نویس و فیلم نامه نویس است. او فیلم پدر را با بازی آنتونی هاپکینز براساس یکی از نمایشنامه های خودش ساخت. فیلم پسر هم براساس یکی دیگر از نمایشنامه های این نویسنده و کارگردان ساخته شده و نقش پیش عایدی فیلم پدر را بازی می نماید.
پسر که بازیگرانی چون هیو جکمن، لورا درن، ونسا کربی و آنتونی هاپکینز را به خدمت گرفته از مجموع 16 نقد گردآوری شده در وبسایت راتن تومیتوز توانسته رضایت 69 درصدی منتقدان را به دست آورد. از مجموع 12 نقد آنالیز شده در وبسایت متاکریتیک هم 7 نقد مثبت و 5 نقد میانه بوده که نمره متای 63 از 100 را برای فیلم رقم زده است. نمراتی که نشان می دهد پسر از منتقدان نمره قبولی گرفته اما به عنوان اثری قابل توجه و چندان قدرتمند هم ارزیابی نشده است. برای مقایسه، فیلم قبلی زلر از مجموع 51 نقد نمره متای 88 از 100 را دریافت نموده بود که استقبال گسترده تر و تحسین نسبتا یک دست منتقدان را نشان می داد.
نقد فیلم پسر
ورایتی - پیتر دبروج
امتیاز: 80 از 100
از سوفوکل گرفته تا شکسپیر، عاقبت همه چیز به خانواده برمی گردد. نویسندگان می توانند هر قدر که دوست دارند به مفاهیم نخبه گرایانه بپردازند، اما در نهایت بزرگ ترین داستان نویسان دنیا تشخیص می دهند که هیچ چیز - حتی عشق رمانتیک - به مقدار ارتباط بین بچه ها و والدینشان قوی نیست. فلوریان زلر متوجه این نکته شده است. نویسنده با استعداد فرانسوی، قبل از اینکه توجه خود را به پرده سینما معطوف کند، حداقل دوازده نمایشنامه نوشت که تحسین برانگیزترین آنها سه گانه ای بود که بر این موضوع تمرکز داشت: چگونه مسائل مرتبط با بهداشت روان خانواده های به ظاهر کارآمد طبقه متوسطی را ویران می نماید: مادر (افسردگی)، پدر (زوال عقل) و پسر (خودتان خواهید دید).
اگر رابطه میان پدر و پسر فیلم را با دقت آنالیز کنید متوجه یک ترفند مجذوب نماینده خواهید شد، حتی ظریف تر از تدبیر زلر در فیلم پدر برای القای حس زوال عقل (مانند شخصیت هاپکینز). این بار در نقش پیتر، جکمن تبدیل به مردی می گردد که گرفتار نوع عملکرد خودش است. مردی معتاد به کار که به ندرت در خانه است، به شدت می خواهد به عنوان یک پدر قدرتمند ایده آل تلقی گردد، اما به نظر می رسد عمیقاً می داند (یا مشکوک است) که در ایفای چنین نقشی شکست خورده است. در واقع یعنی جکمن نقش مردی را بازی می نماید که خودش سعی دارد نقش یک پدر را بازی کند.
گاردین - پیتر بردشاو
امتیاز: 80 از 100
فلوریان زلر سال 2020 با فیلم پدر، براساس نمایشنامه خودش و اقتباس کریستوفر همپتون، با بازی آنتونی هاپکینز در نقش پیرمردی که تسلیم سرانجام غم انگیز جریان زوال عقل می گردد و دخترش (با بازی اولیویا کولمن) از او مراقبت می نماید، دل تماشاگران را حسابی به درد آورد. شاید نام فیلم تازه زلر، تحت عنوان پسر - باز هم از نمایشنامه خودش و فیلمنامه همپتون - نوعی قافیه احساسی در کنار فیلم قبلی یا مکمل آن باشد.
پسر یک درام دردناک است که درد و رنجش به طور فزاینده ای افزایش می یابد؛ آن هم بدون داروی بی حسی و بی هوشی. در مرکز فیلم، هیو جکمن در نقش پیتر، یک وکیل مرفه نیویورکی است که زندگی غبطه برانگیزی دارد. او عملکردی با وقار، حضوری موثر و هوشی عالی دارد. طلاق گرفته (این شرایط اکنون به مقدار کافی خواستنی است)، دوباره ازدواج نموده و یک پسر کوچک دارد. پیتر در آستانه یک نقش آفرینی به عنوان مشاور سیاسی است که می تواند در آینده او را به یک فوق ستاره در کاخ سفید تبدیل کند. پسر اثری با آهنگسازی زیبا و یک درام حساب شده با بازی های بی عیب و نقص است به خصوص از سوی جکمن.
اسکرین دیلی - وندی آید
امتیاز: 70 از 100
پیتر (هیو جکمن) یک وکیل بلندپرواز، با یک شریک عاطفی تازه و یک نوزاد، آپارتمانی شیک در منهتن و آرزوی رفتن به حوزه سیاست، مردی است که به موفقیت عادت نموده است. بنابراین وقتی معین می گردد که نیکلاس پسر 17 ساله از ازدواج اولش، با مشکل روبرو شده است، پیتر به طور طبیعی تصور می نماید که می تواند این مشکل را هم حل نماید. اما پیتر با کوشش برای تصحیح اشتباهات خود به عنوان یک پدر غایب در زندگی فرزندش، علائم هشداردهنده بدترشدن سلامت روان پسرش را نمی بیند. دومین فیلم از فلوریان زلر، مانند فیلم سینمایی پدر، براساس یکی از نمایشنامه های خود او ساخته شده است. فیلم ویژگی های غیرقابل انکار قدرتمندی دارد، اما داستان گویی ساده تری را به کار گرفته و فاقد کیفیت لغزنده و تغییر شکل دهنده اولین کار او است.
هالیوود ریپورتر - دیوید رونی
امتیاز: 50 از 100
نقش آفرینی تاثیرگذار هیو جکمن در نقش پدری که عادت به مدیریت هر موقعیتی دارد و درگیر پسر نوجوان افسرده اش شده، مرکز عاطفی غم انگیزی را برای دومین فیلم بلند داستانی فلوریان زلر ایجاد می نماید. اما عدم تعادل در این نکته نهفته است: این اقتباس نمایشنامه نویس فرانسوی پسر نامیده می گردد، نه پدر، که عنوان اثر قبلی او بود. گرچه بخشی از مساله این است که جوانان اغلب نمی توانند ریشه های پیچیده مسائل مربوط به سلامت روان خود را بیان نمایند، اما این مانع باعث می گردد که پسر و عملکرد مک گراث تازه وارد در آن نقش بسیار دور از مخاطب باقی بماند.
منبع: دیجیکالا مگ