نئاندرتال ها و راز روی گم شده ، نئاندرتال ها چی می خوردند؟ - مجله بوشهری ها

به گزارش خبرنگاران به نقل از هاارتص، سگ ها گوشت خواران اختیاری هستند بدین معنا که می توانند بعضی از مواد گیاهی را کنترل نمایند، اما بدون گوشت نمی توانند رشد نمایند سگ های اجدادی به خانواده های انسانی ما نپیوستند، زیرا ما اسفناج را به اشتراک می گذاشتیم. انسان ها همه چیز خوار هستند: هر آن چه جنبنده باشد را می خوریم. اگر جنبنده نباشد نیز آن را می خوریم! با این وجود، اگر بیش از 35 تا 40 درصد کالری خود را از گوشت دریافت کنیم، بیمار می شویم. متابولیسم ما برای حذف مقادیر زیادی نیتروژن (محصول جانبی پروتئین هضم) مجهز نیست. علائم مسمومیت با پروتئین عبارتند از: خستگی، حالت تهوع، استفراغ، بی اشتهایی، اسهال و در نهایت مرگ.

ما از نظر ژنتیکی به نئاندرتال ها بسیار نزدیک هستیم. با این وجود، مطالعه سال 2022 میلادی با تجزیه و تحلیل یک نئاندرتال خاص که 50 هزار سال پیش در گاباسا در اسپانیا زندگی می کرد همان نتیجه ای را نشان داد که پژوهش های پیشین نشان می داد: ظاهرا او گوشت خوار بوده است.

در مقاله بعدی منتشر شده در PNAS میکی بن دور و پروفسور ران بارکای قصد حل این معما را داشت. آنان اشاره کردند که نویسندگان مقاله در اسپانیا یک عنصر کلیدی در تغذیه انسان های اولیه را نادیده گرفته بودند: چربی. بن دور و بارکای هم چنین خاطر نشان ساختند که نتیجه مقاله سال 2022 میلادی منطبق با نتیجه رساله آنان بوده است که در آن در خصوص نقش چرب در تکامل انسان گفته بودند.

نئاندرتال و استیک

از لحاظ نظری این امکان وجود دارد که نئاندرتال ها برای هضم گوشت بهتر از انسان های خردمند (هوموساپینس ها) سازگار شده بودند. یکی از مطالعاتی که این موضوع را نشان می دهد در سال 2016 میلادی به وسیله بارکای و آوی گوفر انجام شد. با این وجود، حتی اگر نئاندرتال ها بهتر از ما بتوانند گوزن را هضم نمایند این تا چه مقداری خواهد بود؟ همان طور که می توان از داده های نو منتشر شده به وسیله جائوئن و همکاران اش استنباط کرد قابل قبول نیست که تصور کنیم نئاندرتال ها گوشت خوارتر از گربه ها بودند. نسبت ایزوتوپی عنصر روی 66 نئاندرتال در گاباسا به قدری پایین بود که از گوشت خواران اجباری پیشی گرفت. به طور خلاصه، نسبت بین روی 66 و 64 در دندان های ما نشان می دهد که ما چه خورده ایم، زیرا ماهیچه های حیوانات دارای روی 64 بالایی هستند در حالی که گیاهان دارای روی 66 می باشند.

هنگامی که گیاه خواران گیاهان را می خورند اندازه زیادی روی 66 دریافت می نمایند، اما در حین هضم اندازهی از آن را از دست می دهند. سپس وقتی گوشت خواران گیاه خواران را می خورند باز هم مقدار روی 66 بیش تری را از دست می دهند. بن دور می گوید: بدن ایزوتوپ های روی را به شکلی متفاوت هضم و جذب می نماید. در هر مرحله از هضم از گیاه خواری که گیاه را می خورد تا گوشت خواری که یک گیاه خوار را می خورد روی 66 بیش تری از بین می رود.

از لحاظ نظری نئاندرتال ها نمی توانستند گوشت خوار کامل باشند. با این وجود، ایزوتوپ روی 66 در دندان های نئاندرتال گاباسا حتی کم تر از ایزوتوپ های گوشت خواران بود. اکنون می دانیم نئاندرتال گیاهان را نیز می خوردند. مطالعه دیگری نشان داد که آنان گیاهان مصرفی خود را می پختند. تحقیقات دیگری در یکی از مکان های زیست نئاندرتال سیبری و هشت مکان غربی نشان دادند که مقدار نیتروژن به طور غیرعادی بالاست که یکی دیگر از ویژگی های شاخص رژیم غذایی بسیار سنگین از نظر موجود بودن گوشت می باشد که اغلب به عنوان یک راز به جای مانده است.

ناهنجاری ماموت

از جمله شرحات جائوئن و همکاران اش برای شرح معمای روی و نیتروژن عجیب و مرموز بودن فعالیت متابولیک در نئناندرتال ها بود. احتمالا نئاندرتال ها به طور عمده ماموت و سایر حیوانات بزرگ را می خوردند که خود نیتروژن بالایی داشتند، زیرا از گیاهان بیابانی تغذیه می کردند (بیشتر گیاهان احتیاج به دریافت نیتروژن از خاک دارند، اما بعضی از گیاهان بیابانی می توانند نیتروژن مورد احتیاج خود را از هوا تامین و تثبیت نمایند).

جائوئن می گوید یکی از اشکالات این نظریه آن است که بقایای ماموت در مکان های زیست نئاندرتال کمیاب است. می توان شرحات زیادی برای این موضوع داشت از جمله آن که ماموت ها لزوما در مکان های زیست نئاندرتال ها ازدحام نمی کردند. هم چنین، احتمال دیگر آن است که فیل های بزرگ الجثه در جای دیگری کشته شده اند و هومینین ها (انسانیان یا نخستینیان) تکه هایی را می بریدند تا برای بچه های شان در غار ببرند.

بارکای و بن دور مطمئن هستند که انسان های ماقبل تاریخ تا آنجا که می توانستند فیل می خوردند و بخش عمده ای از کالری خود را از چربی دریافت می کردند. در واقع، رژیم غذایی آنان شامل اندازه زیادی گوشت، بعضی گیاهان و اندازه زیادی چربی بود. بن دور می افزاید: با توجه به مصرف چربی برای تکمیل کالری دریافتی از گوشت ممکن است احتیاجی به خوردن بسیاری از گیاهان نداشته اند.

بافت چربی فاقد عنصر روی است. بن دور تاکید می نماید که ناهنجاری در نئاندرتال ها نسبت های ایزوتوپ روی است. او شرح می دهد که چگونه نئاندرتال ها (و هر انسان دیگری) می توانند تا حد زیادی با رژیم غذایی مبتنی بر گوشت حیوانات زندگی نمایند و آن را با اندازهی مواد گیاهی تقویت نمایند بدون آن که خودشان را مسموم نمایند. در مقاله ای جداگانه بن دور و بارکای استدلال می نمایند که دودمان هومو شکارچیان فوق العاده ای برای دست کم دو میلیون سال بودند. آنان استدلال می نمایند که هومو ارکتوس یک شکارچی برجسته بود و نشان داده اند که میانگین ابعاد حضور حیوانات در محوطه های باستان شناسی در 1.5 میلیون سال گذشته بیش از 98 درصد کاهش یافته است.

به سختی می توان علت کوچک شدن حیوانات را تعیین کرد، اما شکار انسان های باستانی و انسان ها به وضوح باعث انقراض بعضی از جانوران بزرگ شده است. به راحتی می توان تصور کرد که اجداد ما حیوانات را تا سرحد مرگ آنان خورده اند و زمانی که حیوانات بزرگ از بین رفتند انسان های نخستین مجبور شدند استراتژی های شکار خود را اصلاح نموده تا حیوانات کوچک تر را شکار نمایند.

بارکای و بن دور نشان داده اند که انسان های پیش از انسان های امروزی صد ها هزار سال پیش استخوان های بلند فیل و سایر حیوانات بزرگ را می کوبیدند تا به مغز غنی از چربی آنان برسند. آنان حتی اشاره نموده اند که انسان های باستانی استخوان های بلند را در نقاط خنک نگهداری می کردند تا بعدا حتی هفته ها پس از کشته شدن حیوان مغز استخوان آن را بدست آورند. بنابراین، شاید نئاندرتال ها به نسبت گوشت خواران دیگر گوشت نمی خوردند، اما مقادیر زیادی مصرف می خوردند. همان طور که آخرین ابر جانوران وحشی در اروپا در حدود 40000 سال پیش از بین رفتند نئاندرتال ها نیز که احتمالا برای زنده ماندن به چربی خود وابسته بودند از بین رفتند.