بهترین سن برای پروتز سینه کدام است؟ - مجله بوشهری ها

بهترین سن برای پروتز سینه کدام است؟

طبق دستورالعمل انجمن سازمان FDA استفاده از پروتز های آبنمکی از سال 2000 برای افراد بالاتر از 18 سال و پروتز های ژلی از سال 2006 برای افراد بالاتر از 22 سال برای عمل ماموپلاستی مجاز است و درصورتی که هدف از جراحی پروتز، بازسازی سینه باشد از هر 2 نوع پروتز می توان در هر سنی استفاده کرد.

در چه مواردی از پروتز سینه استفاده میگردد؟

• تمایل فرد برای عظیم کردن اندازه آن
• اصلاح ناهنجاری مادرزادی سینه که در آن یک یا هر دو رشد کافی نداشته اند. اصلاح تفاوت اندازه سینه ها
• اصلاح و کاهش سایز سینه به دنبال بارداری و شیردهی یا کاهش وزن شدید
• برای بازسازی سینه به دنبال جراحی مانند سرطان سینه یا ترما

عوامل موثر در انتخاب سایز پروتز کدامند؟

• ابعاد خارجی سینه
• ضخامت بافت نرم
• خصوصیات عمومی سینه و عواملی مانند سن، قد، وزن، عرض شانه، قفسه سینه، لگن و باسن
• تمایلات بیمار
• تشخیص جراح

انواع برش ها در جراحی پروتز کدام است؟

• به وسیله چین زیرسینه که شایع ترین نوع برش مورد استفاده است.
• برش از اطراف هاله سینه؛ در مواردی که لیفت همزمان انجام می گردد، می توان از این نوع برش استفاده کرد.
• از ناحیه زیر بغل

آیا جراحی پروتز سینه با شیردهی تداخلی دارد؟

خیر، بسیاری از زنانی که تحت عمل جراحی پروتز قرار می گیرند، مسئله ای در شیردهی ندارند و هیچ گونه خطری برای مادران مشاهده نشده است. در مطالعاتی که میزان سیلیکون در شیر انسان اندازه گیری شده است، در زنان دارای پروتز سینه در مقایسه با زنان بدون پروتز، میزان بالاتر سیلیکون نشان داده نشده است و تغذیه با شیر مادر برای نوزاد مسئله ای ایجاد نمی نماید.

علل عمده تعویض پروتز کدامند؟

• صدمه شدید به پروتز، نشت پروتز در پروتز های سالین یا ایجاد عوارضی مانند انقباض کپسولی.
• تمایل فرد برای تغییر سایز که عمدتا تمایل به افزایش سایز پروتز است.

نکته:

بسیاری از زنانی که تحت عمل جراحی پروتز قرار می گیرند مسئله ای در شیردهی ندارند و هیچ گونه خطری برای مادران مشاهده نشده است.

منظور از پر شدن بهینه (اپتیمال) سینه چیست؟

پر شدن بهینه سینه، کمترین مقدار پر شدن توسط پروتز است که می تواند ظاهر زیبای موردنظر بیمار را تامین کند که کمترین صدمات دراز مدت را برای بافت سینه ایجاد کند که همراه با حداقل میزان احتیاج به جراحی مجدد است. هرچه قطر (عرض) سینه بیشتر باشد و میزان کش آمدن پوست به سمت جلو بیشتر، حجم بیشتری برای پر کردن پوشش سینه لازم است تا نتایج بهتری از نظر زیبایی به دست آید.

درحال حاضر چند نوع پروتز وجود دارد؟

2 نوع:

1. آبنمکی (سالین)

2. ژلی (سیلیکونی)

جدار هر 2 نوع پروتز از سیلیکون غیرقابل نفوذ ساخته شده است. پروتز های آبنمکی اولین بار در سال 1965 وارد بازار شدند و اولین نسل پروتز های ژلی در سال 1962 معرفی گردید و از سال 1993 نسل پنجم آن ها وارد بازار شده است. پروتز های آبنمکی بعد از قرار دادن در محل، با سرم نمکی پر میشوند، ولی پروتز های ژلی از قبل با سیلیکون پر شده اند. پروتز های آبنمکی سفت ترند و پروتز های ژلی شکل طبیعی تری ایجاد می نمایند و سطح پروتز های نمکی یا ژلی ممکن است صاف (Smooth)، زبر (Textured) یا Micro textured باشد.

اندازه برش ها چقدر است؟

در خصوص پروتز های آبنمکی 3 تا 4 سانتیمتر و در خصوص پروتز های ژلی 4 تا 5 سانتیمتر است.

چند شکل پروتز وجود دارد؟

دو نوع:

1. گرد

2. قطره اشکی

رعایت چه اصولی لازم است تا مانع ایجاد صدمات غیرقابل برگشت و ناهنجاری های غیرقابل اصلاح در بافت سینه بیمار گردد؟

1. باید محل قرار دادن پروتز طوری انتخاب گردد که حدبیشتر پوشش بافت نرم را روی تمامی نواحی پروتز در درازمدت ایجاد کند که در بیشتر موارد روش زیر عضله ای نسبی یا دوگانه این حالت را ایجاد می نماید.

2. قطر (عرض) پروتز انتخابی باید کمتر یا حدبیشتر معادل قطر (عرض) بافت سینه در قبل از عمل باشد تا پوشش بافت نرم اپتیمال و با ماندگاری درازمدت ایجاد گردد. تنها مورد استثنا برای این اصل، مواقعی است که قطر سینه کمتر از 10 سانتیمتر باشد (مانند سینه هایی که حالت توبولر دارند)

3. از گذاشتن پروتز هایی که برآمدگی بیش از حد ایجاد مینمایند (very high یا Ultrahigh) به ویژه در مواردی که میزان کش آمدن پوست به سمت جلو کمتر از 3 سانتیمتر است، باید خودداری کرد. از موارد کاربرد محدود این نوع پروتز، در افتادگی کاذب یا پتوز گلاندولر است و از این نوع پروتز هرگز نباید در افرادی که بارداری یا شیردهی را تجربه نکرده اند یا دچار شلی پوست سینه در اثر کاهش وزن شدید نشده اند، استفاده کرد.

4. خودداری از گذاشتن پروتز های بسیار عظیم در تمامی بیماران؛ به ویژه آن هایی که بافت نرم سینه شان نازک است.

عوامل تاثیرگذار در معین سایز پروتز کدامند؟

یکی از مهمترین عواملی که در معین سایز پروتز دخالت دارد، پهنا یا عرض سینه (Breast width) است. بر اساس شلی و میزان پر شدن پوست و سایر اطلاعات ممکن است از حجم اولیه در نظر گرفته شده در جدول فوق تا 60 سی سی کم گردد یا تا 90 سی سی اضافه گردد.

یکی از معاینه هایی که توسط جراح انجام می گردد به نام کشیدن پوست سینه به سمت جلو (Anterior pull skin stretch) است که پوست از ناحیه هاله سینه به سمت جلو کشیده می گردد. اگر میزان جلو آمدن کمتر از 2 سانتیمتر باشد به میزان 10 درصد از حجم اولیه در نظر گرفته شده کم می گردد. اگر میزان جلو آمدن بیشتر از 3 سانتیمتر باشد به میزان 15 درصد و اگر بیشتر از 4 سانتیمتر باشد 20 درصد به حجم اولیه در نظر گرفته شده اضافه می گردد. اگر فاصله نوک سینه تا چین زیر آن بیش از 9 سانتیمتر باشد، 10 درصد به حجم اولیه در نظر گرفته شده اضافه می گردد.

روش اندازه گیری حجم سینه ها بر اساس سیستم Cup به چه صورت است؟

حجم سینه ها بر اساس سیستم Cup به انواع AA، A، B، C، D، DD تقسیم می گردد. در یک خانم با جثه متوسط که اندازه دور قفسه سینه او حدود 75 سانتیمتر است اندازه Cup وی عبارت خواهد بود از:

AA=50-100 cc A=200 cc B=350 cc

C=500 cc D=650 cc DD=800 cc

روش علمی تر برای به دست آوردن Cup محاسبه اختلاف بین دور قفسه سینه (اندازه محیط قفسه سینه از ناحیه چین زیر سینه) و دور سینه (اندازه گیری محیط قفسه سینه از ناحیه نوک آن) است.

به عنوان مثال:

اگر بخواهیم از CupB به CupC برویم، باید حجم سینه ها در هر طرف 150 سی سی افزایش یابد تا اختلاف بین دو محیط قفسه سینه از 15 سانتیمتر به 19 سانتیمتر افزایش یابد. در مثال ذکر شده برای اینکه حجم سینه ها یک سایز افزایش یابد، احتیاج به استفاده از پروتز 150 سی سی است (اگر پروتز در زیر غده گذاشته گردد) در صورتی که پروتز زیر عضله گذاشته گردد باید از پروتز 190 تا 200 سی سی استفاده گردد.

محل قرار دادن پروتز کجاست؟

1. زیر غده

در این روش پروتز زیر بافت سینه و روی عضله سینه ای عظیم (پکتورالیس ماژور) قرار داده می گردد.

مزایای این روش:

شکل گیری سینه ها بهتر است. خطر جابه جایی پروتز به سمت خارج به دلیل فشار عضله سینه ای و خطر بدشکلی سینه در اثر انقباض عضله سینه ای کمتر است.

معایب این روش:

پوشش بافت سینه در قسمت فوقانی و داخلی کافی نیست. میزان انقباض کپسولی و احتیاج به عمل مجدد ناشی از آن در این روش بیشتر است. احتمال تداخل با ماموگرافی بیشتر است. احتمال ایجاد حالتی به نام synmastia (چسبیدن پروتز های دوطرف به یکدیگر) و باریک شدن قابل توجه فاصله بین دو سینه در این روش بیشتر است.

2. ساب فاسیال (زیر فاسیا)

در این روش پروتز زیر بافت سینه و فاسیای عضله و روی عضله سینه ای عظیم قرار داده می گردد. در هیچ مطالعه علمی معتبر مزیت ثابت شده ای برای روش زیر فاسیا در مقایسه با روش زیر غده ای گزارش نشده است.

3. رتروپکتورال نسبی (زیر عضله ای نسبی)

در این روش پروتز، زیر عضله ای سینه ای عظیم قرار داده می گردد و تمام اتصالات تحتانی عضله در ناحیه چین زیر سینه ای حفظ می گردد.

مزایای این روش:

پوشش خوب بافت نرم را در درازمدت برای پروتز فراهم می نماید. تداخل کمتری با ماموگرافی دارد. احتمال مشاهده پروتز در قسمت داخلی و فوقانی کمتر است. احتمال جابه جایی پروتز به سمت پایین هم کمتر است.

معایب این روش:

به علت فشار ناشی از قطع نشدن اتصالات تحتانی عضله، احتمال جابه جایی پروتز به سمت بالا وجود دارد و با هر بار انقباض عضله سینه ای عظیم احتمال بدشکلی نمای سینه وجود دارد. درد بعد از عمل، در مقایسه با سایر روش ها بیشتر است.

4. دوگانه (dual plane)

در این روش پروتز در قسمت فوقانی زیر عضله سینه ای عظیم قرار می گیرد و، چون در این روش اتصالات تحتانی عضله در جهت چین زیر سینه ای قطع می گردد، قسمت تحتانی عضله به سمت بالا جمع می گردد و درنتیجه، پروتز در قسمت تحتانی در زیر بافت سینه قرار می گیرد. در این روش اتصالات عضله سینه ای عظیم به استخوان جناغ قطع نمی گردد.

مزایای این روش:

بهترین پوشش بافت نرم را در دراز مدت در قسمت فوقانی و داخلی سینه فراهم می نماید؛ بنابراین روش ارجح در جراحی پروتز است. معایب روش رتروپکتورال نسبی را ندارد. درد بعد از عمل کمتر است و احتمال احتیاج به عمل مجدد در این روش کمتر است.

معایب این روش:

در مقایسه با روش رتروپکتورال نسبی، پوشش بافتی در ناحیه چین زیر سینه ای کمتر است.منبع: برترین ها